گفتگو مرهم خشونت و شکاف بین نسلی امروز

سمیرا مرادپور- روزنامه نگار#پیشرفت_کردستانhttps://rojmannews.ir/?p=2392

جامعه امروز آبستن حوادث زیادی است. جامعه‌ای که مردمانش با هم حرف نمی‌زنند. عصبانی هستند. بیشتر با هم دعوا می‌کنند تا گفت و گو. جامعه‌ای که حرف زدن و گفت و گو کردن را نیاموخته باشد و یکدیگر را نشناسد. خشونت می ورزد. در دنیایی پر از خشونت زندگی می‌کنیم و مرتباً از دشمن و دشمنی و مقاومت‌کردن در برابر دشمن و تلافی‌کردن سخن می گوییم. . فراموش می‌کنیم که انسانها به هم وابسته‌اند و سرنوشت مشترکی دارند. پیشرفت علوم مختلف و تجربیات جامعه ی ارتباطی، این بستگی و انسجام را بیش از هر زمان و به طور روشن نمایان کرده است. دنیای زندگی موجودات این جهان یکی است و همه در تاثیر و تاثر متقابل قرار دارند و هرگونه اعمال خشونت در یک گوشه، تاثیری فراگیر در ارتباطات انسان ها در جهان دارد و تاثیر آن به محدوده‌ای که خشونت صورت گرفته محدود نمی‌ماند و آثار سوء آن همه را در برمی‌گیرد. همان طور که نظریه‌های حفاظت از محیط زیست به این موضوع توجه دارد که عدم توجه به سیستم طبیعت و تخریب یکی از عناصر آن، آثار تخریبی بر کل نظام هستی دارد، خدشه‌دار کردن کرامت یک انسان هم تاثیرات فراگیر بر روابط انسانهای دیگر دارد. خشونت محصول عدم شناخت است. همه این اتفاقات زمانی رخ می دهد که یکدیگر را نمی شناسیم. اگر اندک شناختی نسبت به هم داشته باشیم، خشونت نمی ورزیم.. تنها راه زندگی بدون خشونت. گفت و گو کردن است. بدترین عقوبت و بلا این است که همدیگر را درک نکنیم و زبان هم را نفهمیم. مهمترین میل انسان  درک متقابل است . میان دو نسل جامعه  جدایی افتاده است و تنها زنجیری که می تواند شکاف بین دو نسل گذشته و پیشرو را به هم پیوند زند گفتگو دو نسل است که با دیالوگ بتوانند به زبان مشترک برسند. نسل گذشته باید با نسل آینده سخن بگوید در فضایی که سیاستهای غلط فرهنگی انقطاع نسلی را بزرگتر کرده دو نسل از هم میترسند نسل گذشته از عصیان نسل پیشرو  می ترسد و و نسل آینده و پیشرو از زورگویی نسل گذشته  واهمه دارد. و نسل گذشته وظیفه دارد با نسل آینده سخن بگوید . نسل  پیش رو آشکار گرند  و تمام خود را در فیسبوک و اینستاگرام به نمایش می گذارند .باید با این نسل کنار آمد و چاره ای جر گفتگو وجود ندارد آژیر انقطاع نسلی به صدا در آمده است گفتگو بین مردم مشکل شده است. کسی درست به حرف کسی گوش نمی‌دهد. یک نفر یک چیزی می‌گوید اما منظورش آن چیزی نیست که می‌گوید! دیگری آن حرف را معنی می‌کند که معنی حقیقی آن نیست و در جواب چیزی می‌گوید که جواب آن مطلب نیست. ارتباط کلامی ما پر از سوء‌تفاهم است. زبان وسیله تفاهم است و اگر در فرم ظاهری آن باقی بماند بلای اجتماعی به بار می‌آورد. پس باید به بازآفرینی توان گفتگو فکر کرد و آن را یاد گرفت و یاد داد. تنها راه راه برون رفت از این انقطاع دیالوگ(گفتگو) است .دیالوگ راهی است که از تقدیرگم شده خود را نجات بدهیم.. گفتگو اگر به صورت واقعی جریان پیدا کند، اذهان‌ و شعور را با هم مرتبط می‌کند و وسیله‌ای است برای دسترسی به حوزه‌های مشترک وجود انسانی. حوزه هایی که وجود دارد و بر اعمال و رفتار انسان تاثیرگذار است.  ما به عنوان نسل گذشته وطیفه داریم  با نسل پیش رو سخن بگوییم  باید آنها را بشناسیم و آنان باید ما را بشناسند نسل پیش رو جسور و شجاع اند  و نسل پشت سر متعجب اند از جسارت شان . نسل پیشرو عصبانی و عصبی و نسل گذشته زورگو و حق به جانب است . در اینجا گفت و گو  می تواند مرهمی باشد بر این زخم کهنه (شکاف بین نسلی) پرورش مهارت‌های گفتگو ، شناسایی و برطرف کردن موانع گفتگو و نهادینه کردن فرهنگ گفتگو در جامعه از ضروریات عصر امروز است که دولت و مردم باید به آن توجه ویژه داشته باشند و  برای این مهم برنامه ریزی صورت گیرد.

admin

See author's posts